گفت  مولانا  علــــی  مـــــــرتضــــی

مومنان   را  امتحــــان   باشــــد بلا

وان   بلا   گر با سبب گر بی سبب

هست   از   بهر  ستمکـــاران ادب

انبیا  را   رتبـــه ی  عـــالی   دهـد

غم   نیفزاید که خوشحالی  دهـد

اولیا  را هم کرامت بـــوده  است

رمز  و  راز استقامت  بوده است

از  بلا   یـــابـــی  کمال  معنــوی

بنده ی محبوب یزدان می شوی

از  بلاهای   بـــزرگ   روزگــــــار

کان ز شیطانست  هرجا آشکار

عجب واستکبارو خودبینی بود

کان  نه ذاتی  بلکه تلقینی بود

عده ای  گوینـد  تکوینیستـــی

هر چه باشد زشت آیینیستی

الحــــــذار از خـــــودستایـــــی ای بشــــر

خــــــودستایــــــی راههــــــــا دارد به شر

مستمنــــــدان خـــــودستایی کــــی کنند

با تکـــــبّر  کبـــــریایی  کــــی  کننــــــــــد؟

زاوّل خـــــلقت بـــــــــه آیینــــــی  خــــطا

خـــــودستــــــایی بــــوده خــــــاص اغنیا

خودستایی جلــــــوه ی اوباشــی است

هرچه هست ازفقربینش ناشــی است

اغنیــــــا  اغلب از ایـــــــن بابت  فقیــــر

پس فقیـــــر  واقعـــــــی این عدّه گیــر

گفــــت در قـــــرآن  خـــداوند  غفــــــور

لایـــــحبّ کلّ مــــختـــال فخـــــــــــــــور...